Ek dra al grimering vandat ek 11 was, leer hoe om vloeibare oogomlyner (verkeerd!) uit tydskrifte aan te smeer, pienk oogskadu te gebruik en lipstiffies met my Nan s’n te vergelyk. As tiener het ek nooit uitgegaan sonder ‘n volle gesig van grimering nie. Vir my het dit onderlaag, verbloemer, poeier, oogomlyner, maskara beteken, en as niks anders nie.
Sedert ek fibromialgie ontwikkel het, het ek gevind dat ek soms moegheid oorkom deur myself soggens uit die bed te probeer sleep. So hoekom neem ek nog tyd om grimering aan te smeer? Ek sal beslis graag ‘n ekstra 20 minute in die bed wil geniet, en naak-front gaan?
Eintlik is my verhouding met grimering ‘n komplekse onderwerp. As ’n feminis dink ek nie iemand moet voel dat hulle grimering moet dra nie. Vroue hoef nie die samelewing se skoonheidsideale te onderskryf nie. Maar ek dra steeds byna daagliks grimering en spandeer elke oggend sowat 20 minute om gereed te maak. Een manier om dit te verduidelik, is dat gereedmaak deel van my oggendroetine is. Diegene van ons met ‘n chroniese siekte weet hoe belangrik ‘n roetine kan wees. My huisdokter beklemtoon altyd die belangrikheid daarvan om elke dag op dieselfde tyd op te staan, insluitend naweke (wat ek nie altyd doen nie!), asook om ‘n gesonde roetine te hê.
Ek staan op, gebruik die badkamer, maak my gesig skoon, smeer grimering aan, trek aan, doen my hare en eet dan my ontbyt en vertrek werk toe. Dit is ‘n bestendige en gemaklike regime, wat, as dit onderbreek word, heeltemal uitgeskop kan word. Ek het ook obsessiewe-kompulsiewe versteuring (OKS), wat gekenmerk word deur obsessiewe gewoontes, maar nie beperk tot wat die media gewoonlik uitbeeld nie – handewas, organisering, vermyding van kieme. Dit verlig my OKS om ‘n roetine te hê, om dinge in ‘n vasgestelde volgorde te doen. Dit is nie logies nie, maar dit het ‘n gewoonte geword en die roetine is nie skadelik nie.
Grimering Dit help my ook om ‘n masker op te sit, soos hulle sê. “Jy lyk nie siek nie” is ‘n frase wat ons almal gehoor het, dié van ons met onsigbare siektes, en een waarop ek graag inteken. Ek wil nie siek lyk nie. Ek wil “normaal” sien (wat dit ook al is). Ek wil op my beste lyk, en dit sluit vir my die dra van grimering in. Soms slaan ek die ooggrimering oor – soms het ek my wimpers gekleur sodat ek heeltemal van maskara kan afsien! – en spandeer net ’n paar minute daaraan, veral as ek die vorige nag nie lekker geslaap het nie, of as ek aansienlike pyn het. Ek is van mening dat die manier waarop ek my grimering doen geheel en al myne is, en die keuse om te dra of nie, is ook myne.
My grimeergewoontes het ontwikkel soos ek ouer geword het. Ek het beter produkte gevind – en het meer geld om te spandeer as toe ek ‘n tiener was! – en beter toedieningsmetodes. Ek sweer by ware wondersponstegnieke om onderlaag aan te wend, en ek was eintlik borsels! My styl het ontwikkel – ek kies nou vir ‘n meer natuurlike, “geen grimering”-grimering-voorkoms, meer as enigiets dramaties. Ek is jaloers op vroue (en mans) wat so vaardig is met grimering dat hulle op hul ooglede kan teken. Dit is indrukwekkende werk. Hoe ek daarvan hou om grimering te sit. Ek hou daarvan om nuwe lipstiffies te probeer, my vaardighede te ontwikkel – maar ek kan steeds nie gevleuelde oogomlyner doen nie, maak nie saak hoe hard ek oefen nie.
Verlede jaar het hy met my beste vriend getrou. Ons het nie baie geld gehad nie, so ons het besluit om ‘n baie klein seremonie te hou, met net ons naaste vriende en familie. Ek het ‘n rok by Tesco vir £30 gekoop, krullerige hare gehad en besluit om my eie grimering te doen. Dat ek net ‘n paar maande vroeër met amitriptilien begin het, en vasbeslote was om vir my te “beter” het beteken om meer van die dinge te doen waarvan ek hou. – insluitend grimering.Ek het omtrent hare en skoonheid op universiteit bestudeer, maar het besluit om eerder die regte te volg. Soms wens ek ek het (op een of ander manier) albei gestudeer, en oorweeg dit om een of ander tyd in die toekoms ‘n kursus te neem. Ek het baie tyd op YouTube deurgebring, gekyk hoe hierdie talentvolle mense wonderlike voorkoms skep en my bes probeer om te herhaal wat ek geleer het. Die resultaat was redelik goed, as ek dit self sê,
Terwyl ek vroue ondersteun en aanmoedig om hulself te wees, en nie grimering te dra as hulle nie wil nie, ondersteun ek ook diegene van ons wat dit wil dra, om dit as ‘n skild te gebruik en ‘n manier om onsself meer te laat voel gereed om die wêreld in die gesig te staar. Om met ’n chroniese siekte saam te leef is moeilik genoeg, maar niemand het gesê dat ons daardeur moet gaan sonder om lipstiffie te dra nie.
