Dit is malligheid, maar soms voel ek soos ‘n misdadiger wat voortdurend beoordeel word deur mense wat niks van my of my lewe weet nie en in die aangesig van hierdie wêreld is die beste ding om te doen voorgee
As jy my nie goed genoeg ken nie of deel van my familie is, het jy dalk soms begin dink dat ek maak asof ek siek is. Miskien dink jy dat jy nie heeltyd moeg kan wees nie of dat dit onmoontlik is vir iemand om met konstante pyn te leef en ek wens dit was so en ek, soos baie ander mense, het dit nie ervaar in die eerste persoon wat voorgee wees goed vir ons familie en kennisse, maak asof ons goed is om elke dag werk toe te gaan al is dit wrede marteling en ons kan net half ons verpligtinge nakom wat opgeswel is met pille en pynstillers, skaars onsself so sleep dat wanneer ons uiteindelik by die huis kom, ons nie kan nie beweeg selfs van die intense en ondraaglike pyn en uitputtende uitputting van die wat ons nooit herstel nie. Maar ten spyte van alles het ek geen ander keuse as om op te tree asof dit goed gaan met my nie.
Dit is baie makliker om voor te gee en te probeer maak asof ek oukei is, want dan hoef ek nie myself te verdedig nie. Ek hoef nie aan iemand te verduidelik dat dit moontlik is om in voortdurende en konstante pyn te leef nie. Ek hoef ook nie simptome te hernoem aan iemand wat geen belangstelling voel nie. Ek hoef nie onophoudelike moegheid te regverdig nie. Ek hoef nie te verduidelik hoekom ek nie soos voorheen na die gimnasium of swembad toe gaan nie. Ek sou graag wou wees, maar ek is nie.
Ek verstaan nie regtig hoekom ek voel dat ek moet voorgee dat dit goed gaan as dit die teenoorgestelde is nie. Hoekom maak die opinie van ander so baie saak?Hoekom gee ek nie om wat hulle dink nie? Ek is moeg, baie moeg om te probeer verduidelik hoe ek regtig is, ek het dit aan familie en vriende verduidelik wat nie my daaglikse realiteit verstaan het nie, ek het selfs vir dokters gesê wat met ‘n ongelowige gesig na my gekyk het en vir my gesê het dat wat ek sê Dit is nie moontlik dat ek die simptome oordryf nie. Sommige ja, dankie God, maar nie die meerderheid nie en miskien is dit hoekom ek groot vaardighede ontwikkel het as akteur in ‘n rol wat ek nooit gevra het om te speel nie.
Dit is malligheid, maar soms voel ek soos ‘n misdadiger wat voortdurend beoordeel word deur mense wat niks van my of my lewe weet nie, en in die aangesig van hierdie wêreld is die beste ding om te doen om voor te gee dat mense wat jou skaars ken of enigiets van jou weet moenie vir jou begin raad gee oor wat jy moet doen sonder om die minste idee te hê of hulle dink hulle weet beter as ek hoe ek is en wat my raak of nie.
Al kos dit my, probeer ek altyd vriendelik wees as iemand my vra hoe dit met my gaan. Dit is ‘n vraag wat my soms amper laat ontplof van woede omdat ek nie die waarheid kan vertel nie, maar ek hou terug en probeer die onderwerp aflei of probeer om dit af te sluit met ‘n kort “ek is fine”. Ek kan sê “vandag het ek dit reggekry om sonder hulp uit die bed op te staan” of “Ek is ‘n bietjie beter vir ‘n paar dae waarin die pyn my ‘n blaaskans gee” of “hierdie week is hel, want ek het ‘n krisis”, maar dit sal daartoe lei dat ek weer my staat moet regverdig, moet verduidelik hoekom ek so voel aan iemand wat my sekerlik nie sal glo nie, so die antwoord is nooit die waarheid nie.
Me gustaría poder dejar de fingir que me encuentro bien y poder mostrar mi verdadero estado, me gustaría que quienes me preguntan, lo hiciesen con un interés real en mi estado y no ver o escuchar siempre como los demás sospechan que estoy mintiendo cuando les cuento cual es mi estado real.
¿Tu sientes la necesidad de fingir que estás bien cuando no es así? ¿Te gustaría cambiar eso?
Si te ha sido útil, comenta y comparte. ¡Gacias! 
